Nowe miejsca pracy w Zielonym Sektorze dla wszystkich

• Tworzenie nowych miejsc pracy w sektorach energii odnawialnej, zrównoważonego transportu, gospodarki odpadami, rolnictwie ekologicznym, służbach ochrony środowiska, przyjaznych miast i wsi.
• Wprowadzenie specjalnych programów i możliwości dodatkowego dochodu, aby zachęcić emerytów i osoby niepełnosprawne oraz wykluczone do udziału w procesie zielonej transformacji.
• Stworzenie zachęt dla firm do inwestowania w zielone technologie i zatrudniania pracowników posiadających umiejętności wspierające te branże.
• Rozbudowa programów szkoleniowych i edukacyjnych, które zapewniają pracownikom umiejętności potrzebne do wejścia na zielony rynek pracy.
• Stworzenie systemu śledzenia i raportowania postępów polityki zielonych miejsc pracy oraz oceny jej skuteczności.

Dofinansowania dla samorządów przy budowie chodników antysmogowych

Dofinansowania dla samorządów przy budowie chodników antysmogowych

Regulacja zakłada odejście od sprzedaży napojów w butelkach PET w perspektywie 2 lat od jej wprowadzenia, tak aby producenci i importerzy mogli przestawić się na opakowania szklane lub biodegradowalne. Odejście od opakowań PET ograniczy spożywanie szkodliwego mikroplastiku i w znaczący sposób wyeliminuje zanieczyszczenie środowiska nie biodegradowalnymi odpadami.

Ekologiczny transport publiczny

Wprowadzenie wymogu przejścia gmin w transporcie publicznym z aut spalinowych, na zasilane elektryczne w perspektywie 2 lat. Udzielanie przez Skarb Państwa gminom niskooprocentowanych pożyczek na ten cel oraz dotacji celowych.

W przypadku dłuższych linii ( PKS, komunikacja międzygminna, aglomeracyjna ) wymóg dotyczy przejścia na autobusy niskoemisyjne.

Odtworzenie lokalnych połączeń kolejowych.

Przywrócenie urzędu pełnomocnika ds. równości kobiet

Pigułka „PO” dostępna bez recepty

Dostęp do taniej antykoncepcji

Dostępna i darmowa opieka psychologiczna okołoporodowa, po poronieniu, przed i po aborcji oraz w niepłodności

Promocja instytucji pozarządowych prowadzących działania i pomoc oraz wsparcie kobiet w sytuacjach przemocy domowej. Wsparcie samorządów w obszarze swobody działania takich instytucji poprzez udostępnianie możliwych zasobów.

Uruchomienie programu cyklicznych wizyt busów mammograficznych i ginekologicznych w miejscowościach wykluczonych komunikacyjnie.

Wprowadzenie parytetu minimum 35% stanowisk kierowniczych dla kobiet w instytucjach finansowanych z pieniędzy publicznych.

Pełne finansowanie zabiegów in vitro z budżetu państwa, przy zachowaniu dotychczasowych ram prawnych dopuszczalności zabiegu.

Stworzenie specjalnego systemu stypendialnego dla kobiet na kierunkach studiów, które w perspektywie ostatnich pięciu lat były w 80% zmaskulinizowane.

Wsparcie Państwa w walce z przemocą poseparacyjną oraz wsparcie organizacji pozarządowych w tym obszarze.

Uruchomienie mechanizmów zapobiegających wykorzystywaniu seksualnemu i molestowaniu kobiet niepełnosprawnych.

Bezpłatne środki higieniczne dla dziewczynek do 18 roku życia.

Tania energia dla każdego

Radykalnego programu modernizacji i rozwoju wymaga polska energetyka. Za najważniejsze uznajemy tu zniesienie monopolu państwa na produkcję, przesył i sprzedaż energii elektrycznej. Obywatele, przedsiębiorstwa, spółdzielnie, samorząd terytorialny i gospodarczy powinni stać się współwłaścicielami sektora energetycznego.

Narodowy program budowy sieci energetycznych

Energetyka zakładająca znaczny udział zielonej energii w miksie energetycznym, a w szczególności energii produkowanej w gospodarstwach jednorodzinnych wymaga inwestycji w sieci przesyłowe. Jeżeli nie wdrożymy szybkich i zdecydowanych działań w tym obszarze, grozi nam zapaść.

Sieć banków polskiej małej i średniej przedsiębiorczości

utworzenie takiej sieci jest niezbędne, dla skutecznego kredytowania inwestycji tego sektora, przy preferencyjnej stopie procentowej.

Odbudowa lokalnych połączeń kolejowych, w tym budowa gminnych kolei wąskotorowych

Walka z wykluczeniem komunikacyjnym, dbałość o środowisko naturalne i impuls prorozwojowy, to wszystko możliwe jest tylko dzięki inwestycjom w lokalną i regionalną kolej.

Powołanie Polskiego Centrum Rozwoju

Polska potrzebuje instytucji przygotowującej długoletnią strategię społeczno-gospodarczą. Strategia ta powinna być opracowana przez środowiska naukowe i gospodarcze. W tym celu należy powołać Polskie Centrum Rozwoju. Uzgodniona strategia powinna być podpisana przez wszystkie partie polityczne. Należy zerwać z doktryną wzrostu gospodarczego poprzez stymulowanie konsumpcji, a zastąpić ją doktryną wzrostu gospodarczego opartego o inwestycje, głównie prywatne polskiego żywiołu ekonomicznego.

Budowa hubów naukowo gospodarczych (COP przyszłości)

Polska posiada potencjał naukowy. Ma dogodne położenie geograficzne. Potrzebuje jednak własnego przemysłu, własnych globalnych patentów i marek. Dziś traci pieniądze na jałowe badania naukowe. Te właściwe, mające wymiar praktyczny są niedofinansowane. Nie ma przy tym odpowiedniej współpracy pomiędzy biznesem, a placówkami naukowymi. Nie ma właściwego systemu wdrażania odkryć naukowych. Państwo nie pomaga w sposób wystarczający startupom i nie buduje synergii działania nowoczesnych firm rodzimych, wprowadzających innowacje. Stąd potrzeba budowy hubów naukowo gospodarczych. Budowy centrów technologicznych wraz z budynkami biurowymi i infrastrukturą logistyczną. Parki te posiadały możliwość rozbudowy i stanowiły samowystarczalne miasteczka. Powinny być zlokalizowane wewnątrz lub na obrzeżach dużych miast wojewódzkich, posiadających lotniska i dobrze skomunikowanych poprzez sieć dróg oraz posiadać dostęp do szerokopasmowego światłowodu. W miejscach tych powstałyby ośrodki zamiejscowe uczelni ( technicznych, medycznych itp. ) w postaci labów lub naukowo dydaktyczne ze ściśle dedykowanymi kierunkami. W parkach tych powstałyby duże przestrzenie coworkingowe dla sturtupów wynajmowane na preferencyjnych warunkach. Istniejące na polskim rynku firmy, liderzy branż otrzymaliby propozycję otwarcia tam działalności na preferencyjnych warunkach ( w zgodzie z przepisami UE ). Swoje centra badawcze przeniosłyby tam częściowo spółki Skarbu Państwa.

3% PKB na rozwój naukowo-badawczy

Rewizja karty nauczyciela

Przy współudziale wszystkich związków zawodowych nauczycieli oraz organizacji pozarządowych. Zmiana zasad wynagrodzenia – powiązanie wynagrodzenie ze średnią krajową (przywrócenie prestiżu zawodu nauczyciela). Zmiana zasad awansu oraz oceny pracy nauczyciela – aktualnie awans zawodowy jest głównie powiązany ze stażem, a nie wynikami w nauczaniu.

Udostępnienie wszystkich podręczników w chmurze

Brak prac domowych

Uczniowie powinni wykonywać obowiązkowe prace domowe wyłącznie w przypadkach niemożliwości zrealizowania danego zadania w szkole np. przeprowadzenie wywiadu z dziadkami, lokalną społecznością. Nie można pozbawić możliwości wykazania się tematyką zainteresowań ucznia – dobrowolne prace np. prezentacje.

Profilowanie ostatnich etapów nauczania (6-8 klasa) w szkołach podstawowych – zajęcia obowiązkowe oraz fakultatywne.

Obowiązek wprowadzenia szafek szkolnych dla uczniów

Ograniczenie podstawy programowej zgodnie z zasadą mniej, a dokładniej.

Nowy model kształcenia nauczycieli i przekazywania wiedzy

W Polskiej szkole duży nacisk kładzie się na wpajanie dzieciom wiedzy, a nie budowanie kompetencji miękkich. Tymczasem nowe formy nauczania powinny uczyć współpracy, odpowiedzialności i kreatywności.

Przywrócenie roli sztuki w procesie edukacji

W Polskiej szkole muzykę i plastykę traktuje się jak przedmioty o mniejszym znaczeniu niż matematyka czy historia. Tymczasem przedmioty te rozwijają inteligencję, kreatywność, myślenie abstrakcyjne i współpracę. Stanowią też istotny element budowania wspólnoty w oparciu o dziedzictwo kulturowe. Należy przywrócić im właściwą jakość nauczania poprzez sprofilowane kształcenie nauczycieli i nowy system nauczania.

Otwarte boiska

Wiele placówek edukacyjnych grodzi swój teren, a następnie zamyka do niego dostęp po godzinach lekcyjnych. Związane jest to z kwestiami ochrony mienia. Tymczasem w ten sposób uniemożliwia się młodzieży dostęp do szkolnych boisk, a co za tym idzie dostęp do możliwości aktywnego spędzania wolnego czasu po lekcjach. W naszej ocenie konieczne jest nie tylko udostępnienie tych obiektów młodzieży, ale też ich podświetlenie, tak aby mogła ona uprawiać aktywność fizyczną w sposób nieograniczony.

Bezpłatne wyjścia do teatru i muzeum

W programie nauczania szkół podstawowych powinno znaleźć się wyjście do teatru i muzeum, tak aby kształtować w dzieciach odpowiednie nawyki. Stąd też uczniowie powinni mieć obowiązek wyjścia raz na semestr do muzeum lub teatru. Bilety na takie wyjścia powinny być dla dzieci bezpłatne, a szkoły otrzymywać dedykowane środki na ten cel.

Likwidacja habilitacji i profesury. Odejście od „punktozy”

Postulujemy likwidację stopnia naukowego doktora habilitowanego oraz tytułu naukowego profesora. Spowoduje to odejście od „punktozy”, budowania dorobku naukowego na sztucznych i nieprzydatnych osiągnięciach oraz budowaniu pozycji naukowca nie na realnych osiągnięciach, a zdobywaniu kolejnych szczebli tytulatury. W takim systemie tytuł profesora byłby powiązany ze stanowiskiem na uczelni. Biorąc jednak pod uwagę szacunek dla tradycji, należy pozostawić prezydentowi RP możliwość nadawania tytułu profesora za wybitne osiągnięcia dla nauki polskiej. Tytuł ten jednak pełnił by wyłącznie rolę honorową.

Rozdzielenie na uczelniach roli naukowców na badaczy i osoby zajmujące się dydaktyką

Dziś role te są przemieszane, co wpływa znacząco na skuteczność pracy. Osoby, które chętnie skupiłyby się na pracy laboratoryjnej zmuszane są do pisania sylabusów i realizowania programu wykładów. Tymczasem od osób, które chciałyby poświęcić się głównie nauczaniu studentów wymaga się konkretnych wyników w pracy badawczej. Należy dać możliwość naukowcom możliwości wyboru ścieżki kariery i oddaniu tej części pracy naukowej, w której czują się najlepiej.

Powołanie Szkoły Głównej Nowoczesnych Technologii

Biorąc pod uwagę znaczenie nowoczesnych technologii we współczesnym świecie i ich znaczenia dla rozwoju państwa, należy stworzyć hub naukowo-technologiczny, który pozwoli na zbudowanie polskiej „doliny krzemowej”. W tym celu należy powołać do życia szkołę wyższą sprofilowaną na przedmioty takie jak informatyka, robotyka, cybernetyka itp. wraz z nowoczesnym centrum wdrożeniowym.

Profesjonalizacja MBA

Ukończenie studiów Master of Business Administration powinno dawać szeroką i dogłębną wiedzę menadżerską. Tymczasem w ostatnich latach ten rodzaj studiów podyplomowych utracił swój prestiż i jakość. Postulujemy wprowadzenie zasad akredytacji, które przywrócą wysoką jakość tym studiom oraz rygorystyczny system ich kontroli.

Wojsko Polskie czyli budujemy konstrukcję na lata

• Proces, a nie etap - Zbrojenia zawsze będą procesem i jako proces należy je widzieć w kategorii długookresowej, a nie celu rocznego lub nawet czteroletniego.
• Racjonalizacja zakupów - Bazując na doświadczeniach własnych oraz innych państw należy racjonalizować możliwości pozyskiwania i przede wszystkim utrzymywania kosztownych systemów uzbrojenia bilansując ich wprowadzanie również tańszymi i krajowymi (w pełni lub w znacznej części) programami zbrojeniowymi.
• Równomierny rozwój – Należy wyeliminować powstawanie wysp nowoczesności otaczanych starym sprzętem oraz wyposażeniem, w tym celu niezbędna jest debata ekspercka na temat programów pomostowych
• Analiza ekonomiczna zamiast PR - Polska nie powinna programować swojej modernizacji technicznej i dozbrajania z punktu widzenia szybkiego pozyskiwania sprzętu od strategicznego sojusznika jakim są USA lecz dokonywać tego z punktu widzenia kosztów wynikających z jego późniejszego utrzymania w gotowości bojowej. Wojsko Polskie nie może stać się elementem nadwyrężającym inne zdolności państwa, przede wszystkim w sferze stabilności ekonomicznej

Obywatele filarem obronności i odporności

• Obywatelski potencjał - Potrzebujemy przedefiniowania roli obywatela w systemie nie tylko obronności kraju, ale także jego odporności, kluczem jest zagospodarowanie wyjątkowego potencjału obywateli, chętnych do różnych form aktywności na rzecz obrony i odporności kraju
• Rekrutacja 5.0 - Obserwując wojnę w Ukrainie i politykę Rosji w naszym regionie należy przygotować się do jak najlepszego procesu rekrutacji żołnierzy, a także docierania do osób, które nigdy nie myślały o wojskowości w kategorii rozwoju zawodowego; nie można dalej funkcjonować w naszej rzeczywistości strategicznej bez odpowiednio przeszkolonych i przygotowanych rezerw.
• Szkolenia 5.0 – Należy przygotować Wojsko Polskie do zwiększonej presji na nowoczesne szkolenia pod względem kadr, wyposażenia czy obiektów.

Odporność państwa

• Nie tylko obronność - Równie ważna jak obronność jest odporność obejmująca efektywny, masowy i dobrze zorganizowany system ochrony ludności i obrony cywilnej tworzony nie w oparciu o strukturę PSP, ale w oparciu o całkiem nowe rozwiązania, obejmujące możliwość jak najszerszego zaangażowania każdego obywatela w jego miejscu pracy oraz życia.
• Odporność od postaw - Budowa podwalin pod nowoczesną ochronę ludności i obronę cywilną wymaga wbrew pozorom większych starań niż wzmocnienie jakościowe i ilościowe Wojska Polskiego należy bowiem rozpocząć scalanie działań oddolnych, podejmowanych przez społeczności lokalne, NGOs, biznes z aktywnością służb oraz instytucji szczebla centralnego oraz samorządowego.
• Bezpieczeństwo procesem, a nie stanem - Potrzebna jest refleksja strategiczna odnosząca się do systemu infrastruktury państwa; musimy odejść od Polski resortów zamkniętych w silosach własnych zadań i przejść do widzenia bezpieczeństwa w kategorii procesu, gdzie każdy powinien być zaangażowany, każdy powinien być w stanie współpracować i widzieć priorytety państwa. Służby mundurowe muszą stać się częścią jednego systemu, szczególnie na wypadek wystąpienia scenariusza, który Europa widzi w kontekście współczesnej wojny w Ukrainie
• Przede wszystkim człowiek - Bez dostrzeżenia obywatela, jego zdolności, jego specyficznych umiejętności, ale także aktywności wykazywanej na co dzień w życiu zawodowym i osobistym o żadnej odporności nie będzie można w ogóle mówić. Odporność to przede wszystkim człowiek, który jest filarem bezpieczeństwa państwa. Stąd tak istotne są przeobrażenia w sferze edukacji, w sferze informowania, czy też w sferze wsłuchiwania się oraz wykorzystywania różnych inicjatyw lokalnych, np. w przestrzeni rozwoju świadomości zagrożeń i reagowania na nie.

Wyprzedzić zagrożenia

• Po pierwsze, służby - Państwo polskie w żadnym razie nie może pozwolić sobie na bierność jeśli chodzi o zdolność do uzyskiwania informacji kluczowych dla przebiegu procesu decyzyjnego. Odnosi się to w znacznym stopniu do odbudowy zaufania do służb specjalnych i skokowym wręcz wzroście kompetencji tych struktur państwa. Potrzebne jest więc nie tylko wzmocnienie finansowe, ale także pilne zreformowanie podejścia do wykorzystania urobku działań wywiadowczych i analitycznych.
• Autonomia strategiczna - Polska nie może pozwolić sobie na bycie zaskoczoną wydarzeniami w postaci wojny, ale też celowo wywołanego kryzysu migracyjnego lub presji technologicznej. Służby specjalne muszą uzyskać dostęp do najnowocześniejszych technologii, aby w sposób ograniczony bazować na możliwości uzyskania informacji wyprzedzającej od partnerów i sojuszników. Jeśli szukamy gdziekolwiek pojęcia autonomii strategicznej, to właśnie powinniśmy o niej realnie myśleć w sferze służb specjalnych. Doświadczenia Ukrainy wykazują, że wywiad i co najważniejsze kontrwywiad to filary na których można dopiero budować odpowiednie reakcje militarne.

Przemysł zbrojeniowy forpocztą zmian

• Polska broń – Kluczowe jest przygotowanie i wsparcie firm z Polski do rywalizacji w przestrzeni eksportu co wymaga pomocy aparatu państwa, dyplomacji oraz służb specjalnych i nie może być realizowane jedynie punktowo, a stanowić część długofalowej strategii.
• Państwowe i prywatne - Wyzwaniem strategicznym jest rzeczywiste otworzenie się polskiej obronności na relacje z podmiotami prywatnymi, które mogą oferować nowe rozwiązania, które w układzie koszt-efekt będą o wiele lepsze od tych oferowanych przez państwowy przemysł.
• Po pierwsze innowacyjność – Postulujemy stworzenie podwalin pod efektywny system wdrażania efektów pracy sektora badań i rozwoju oraz szerzej polskiej nauki. Szczególnie jeśli za innowacyjnością może pójść zwiększenie nasycenia nowoczesnym uzbrojeniem i wyposażeniem, które zakończyłoby wyspowość w rozwoju Wojska Polskiego (czyli okres, gdy część jednostek jest przezbrajana w nowoczesne systemy uzbrojenia, a inne muszą posiłkować się wręcz eksponatami muzealnymi).

Walka w UE o dopłaty do produkcji, a nie do hektara

Dopłaty do produkcji wpłyną na rozwój profesjonalnych gospodarstw rolnych, zmniejszą ceny za żywność, zwiększając konkurencyjność polskich produktów. Jednocześnie wyeliminują wspieranie posiadaczy ziemi, którzy nie są producentami. Dla mikrogospodarstw ( niewielki areał ), które mogą ucierpieć w wyniku takiej zmiany należy wprowadzić okresy przejściowe oraz systemy wsparcia na przekwalifikowanie.

Ukrócenie procederu wwozu do Polski trzody na odchowanie

W przypadku takiego procesu produkcji należy wprowadzić dla zagranicznych posiadaczy trzody dodatkowe, bolesne opłaty ekologiczne, związane z produkcją toksycznych odchodów.

Po pierwsze rolnik

Konieczne jest wprowadzenie systemu praw chroniących rolnika przed szkodliwym wpływem na prowadzenie działalności rolnej deweloperów, budownictwa jednorodzinnego i przemysłowego. Działalność rolna jako wyższe dobro społeczne powinna być chroniona i traktowana priorytetowo

System dopłat dla samowystarczalności energetycznej gospodarstw rolnych

Gospodarstwa rolne posiadające systemy taniej energii i sprzęt oparty o tanie i zeroemisyjne źródła zasilania, to zdrowsza i tańsza żywność.

Inkubatory marek

W oparciu o strukturę ODR-ów należy stworzyć instytucje rolne, których zadaniem będzie grupowanie producentów z danego terenu do wspólnej produkcji unikatowych produktów regionalnych, budowanie wspólnej strategii promocji marki takich produktów w kraju i za granicą oraz wsparcie naukowo-badawcze przy ich rozwoju.

Stworzenie Funduszu Obsługi Zadłużenia w Rolnictwie

Celem takiej instytucji byłoby stworzenie mechanizmu wsparcia dla zadłużonych gospodarstw rolnych. Dostarczenia większej ilości czasu na spłatę zobowiązań i profesjonalnej pomocy przy oddłużeniu gospodarstw. Nie dopuszczeniu do zapaści polskiego rolnictwa w wyniku egzekucji komorniczych.

Obowiązek wprowadzenia do oferty sklepów wielkopowierzchniowych minimum 5 % produktów lokalnych zakupionych bezpośrednio od producenta.

Przez produkt lokalny należałoby rozmieć produkt wyprodukowany nie dalej niż 50 km od sklepu. Takie rozwiązanie wspierałoby lokalnych producentów, ograniczało wpływ na cenę pośredników i prowadziło do rozwoju polskiej wsi.

Obowiązek wprowadzenia w sklepach obok cen produktów spożywczych ich pochodzenia ( kraj i region ) oraz oznaczenia czy produkt był wytworzony metodami ekologicznymi.

Wprowadzimy ustawę powołującą Państwową Inspekcję Jakości i Kontroli Żywności

„Inwestycje nie obciążenia”

Jednolity PIT 10% - inwestycyjny

Obniżka PIT i zrównanie wszystkich obywateli stawką 10%. Obywatele nie będą musieli płacić tego podatku, jeśli zainwestują wymaganą kwotę na minimum 5 lat w aktywa inwestycyjne takie jak m.in. obligacje, akcje, fundusze inwestycyjne i emerytalne lub nieruchomości. Celem takiego rozwiązania jest nauczenie obywateli akumulacji kapitału oraz stworzenie mechanizmu budowania kapitału narodowego oraz czerpania przez obywateli dochodów z renty z kapitału. Sprzedaż aktywów w okresie przed upływem 5 lat oznacza powstanie wymogu zapłaty podatku.

Emerytura bez podatku

CIT 15% w wersji estońskiej dla każdego

Jeśli przedsiębiorca przeznaczy pieniądze, za które miałby zapłacić podatek na inwestycje, wówczas nie musi odprowadzać ich do kasy państwa. Dzisiejsza wersja estońskiego CIT jest dla wielu podmiotów niedostępna. My to zmienimy. Ponadto zmniejszymy stawkę liniową z 19% do 15%.

Podatek przychodowy dla dużych firm

Jednolity podatek VAT

Stawka zerowa VAT na produkty pierwszej potrzeby jak m.in. ubranka dziecięce i chleb oraz cele budowlane. Reszta obciążona jednolitą stawką VAT. VAT obniżany co roku o 1% do dolnej granicy 15%.

Uszczelnienie optymalizacji podatkowej dużych koncernów zagranicznych

Postulujemy powołanie w ramach KAS specjalnego wydziału analizującego rokrocznie sprawozdania finansowe firm o dużych obrotach. KAS decydowałoby czy taka firma ma zapłacić podatek CIT 15%, czy podatek przychodowy. Takie rozwiązanie zapobiegnie drenażowi polskiej gospodarki przez międzynarodowe koncerny i znacząco zwiększy przychody do budżetu.

Całościowa reforma Kodeksu Pracy

Kodeks Pracy należy napisać na nowo, uwzględniając zmiany kulturowe i cywilizacyjne, jakie zaszły w ostatnich dekadach. W szczególności w odniesieniu do czasu, miejsca i warunków pracy oraz rozwiązywania sporów pracowniczych.

Likwidacja „podatku Belki” oraz podatku z przychodów kapitałowych na giełdzie

Wprowadzenie zasady, że wprowadzenie nowej koncesji lub pozwolenia w drodze ustawy, nie może zostać przeprowadzone bez likwidacji dwóch innych

Mocą ustawy zostanie utworzony Powszechny Samorząd Gospodarczy jako reprezentacja polskiej przedsiębiorczości.

Przeciwstawianie samorządu terytorialnego władzy centralnej jest zabiegiem sztucznym i destabilizującym prawidłowe funkcjonowanie zarówno całego państwa jak i poszczególnych wspólnot samorządowych. Polska jest państwem unitarnym i takim winna pozostać. Jednocześnie nasza Ojczyzna stanowi jednak sumę poszczególnych regionów, te zaś sumy wspólnot lokalnych. Nie ulega wątpliwości, że dla prawidłowego funkcjonowania państwa, jak też zapewnienia odpowiednich warunków życia i zaspokojenia potrzeb Polaków konieczny jest dobrze zorganizowanego samorząd oraz efektywna kooperacja pomiędzy strukturami rządowymi i samorządowymi. Mając tego świadomość proponujemy 5 głównych kierunkowych postulatów, których realizacja i dalsze uszczegółowienie zapewni pomyślną przyszłość polskich wspólnot samorządowych.

Rada Koordynująca

Wypracowanie instytucjonalnych form współpracy między strukturami rządowymi i samorządowymi na poziomie województwa

W relacjach organów państwa i podległej im administracji rządowej a strukturami samorządowymi w praktyce brak harmonijnej współpracy zaś konflikty między władzą rządową a samorządową destabilizują funkcjonowanie sfery publicznej. Dlatego proponujemy utworzenie na poziomie wojewódzkim ustawowo umocowanej rady koordynującej współpracę struktur rządowych i samorządowych, składającą się z przedstawicieli zespolonej jak i niezespolonej administracji rządowej, samorządu województwa oraz przedstawicieli samorządów powiatowych i gminnych pod rotacyjnym przewodnictwem wojewody oraz marszałka województwa.

Fundusz Tożsamości

Budowa społeczności lokalnej, zakorzenionej zarówno w polskiej tradycji narodowej, jak też opartej o więzi regionalne i lokalne

Tożsamość narodowa oraz lokalna czy regionalna są dziś często sobie przeciwstawiane w celu podsycania sporów ideologicznych i politycznych. Dlatego zdecydowanie opowiadamy się za wsparciem wszelkich inicjatyw – niezależnie od tego, z której strony sceny politycznej są wysuwane – zmierzających do wzajemnego uzupełniania się tych tożsamości. W tym celu proponujemy utworzenie specjalnego funduszu dla wsparcia projektów wzmacniających wzajemne uzupełnianie się tych tożsamości.

Lokalna demokracja bezpośrednia

Upowszechnienie, rozszerzenie zakresu i doprecyzowanie trybu referendów lokalnych oraz wprowadzenie referendów obejmujących jednostki pomocnicze gmin.

Postulat demokracji bezpośredniej – choć często podnoszony w dyskursie publicznym – wciąż pozostaje niezrealizowany. Istniejące uregulowania wykorzystywane są w bardzo ograniczonym zakresie zaś kluczowe decyzje podejmowane są niejednokrotnie wbrew woli lokalnych społeczności, w szczególności w obszarze planowania przestrzennego. Dlatego proponujemy przeprowadzenie inicjatywy legislacyjnej, która ułatwi przeprowadzanie takich referendów oraz wprowadzi referenda na obszarze jednostek pomocniczych gmin, które byłyby skutecznym narzędziem np. w walce z tzw. rządami deweloperów w wielkich miastach.

Likwidacja barier dla rozwoju partnerstwa publiczno-(samorządowo)-prywatnego

Partnerstwo publiczno-prywatne to instrument umożliwiający prowadzenie przez samorządy skutecznej polityki inwestycyjnej, pozwalający z jednej strony realizować pożądane z punktu widzenia interesu publicznego przedsięwzięcia, a z drugiej pozyskiwać na nie zewnętrzne finansowanie. Zakres praktycznego wykorzystania tego instrumentu pozostaje jednak stosunkowo niewielki z uwagi na liczne bariery formalne, jak również obawy przed potencjalnymi podejrzeniami o brak transparentności. Liczne przykłady udanych inwestycji w tej formule przemawiają za tym, by została ona w możliwie szerokim zakresie upowszechniona.

Uporządkowanie i racjonalizacja podziału zadań między sektorem rządowym i samorządowym

Od lat kością niezgody między rządem a samorządami są zadania zlecone i zasady ich finansowania. Konieczne jest kompleksowe uporządkowanie zakresu zadań własnych samorządów oraz im zlecanych. Dlatego popieramy zgłaszany wielokrotnie przez środowiska samorządowe, naukowe oraz instytucje kontrolne postulat przekształcenia zadań zleconych z zakresu administracji rządowej o charakterze stałym w zadania własne oraz uwzględnienie dotacji państwowych na zadania zlecone w klasyfikacji budżetowej.

Depenalizacja marihuany

Wprowadzenie niekaralności za posiadanie do 3 gram suszu oraz jednej rośliny nie przekraczającej 0,5 metra pozwoli na odciążenie wymiaru sprawiedliwości, ograniczenie kosztów związanych z postępowaniami oraz co najważniejsze niewielka ilość używki nie zamknie drogi do wielu aktywności zawodowych młodym ludziom w przyszłości.

Zwiększenie dostępności do broni

W obliczu zagrożeń związanych z niestabilną sytuacją na świecie, Polacy powinni zbroić się i umieć posługiwać się bronią. Postulujemy możliwość zakupu broni przez każdego dorosłego obywatela, który posiada aktualne badania psychiatryczne, nie był karany za przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu i mieniu oraz przeszedł specjalne szkolenie z posługiwania się bronią.

Zniesienie limitu dla płatności gotówkowych

Wprowadzenie rygorystycznych przepisów, ograniczających możliwość korzystania ze sztucznej inteligencji

Nie dla „Wielkiego Brata”

Wprowadzenie przepisów, które wyeliminują z przestrzeni publicznej większość kamer monitoringu i ograniczą montaż kolejnych.

Autostrady bez opłat dla samochodów osobowych i motocykli

Nie dla banowania

Wprowadzenie regulacji dostosowujących regulaminy portali internetowych i platform społecznościowych do polskiego prawa. W tym ograniczenie cenzury politycznej i zdecydowana obrona wolności słowa w przestrzeni internetowej.

Nadanie uprawnień prokuratorskich Najwyższej Izbie Kontroli

NIK jako instytucja kontrolująca powinien mieć możliwość na podstawie przeprowadzanych przez siebie kontroli prowadzić kompleksowe śledztwa z kierowaniem oskarżeń bezpośrednio do sądów z pominięciem prokuratury. Takie uprawnienia skrócą ścieżkę wszczęcia postępowania sądowego, ograniczą koszty postępowań, nadadzą większą transparentność i skuteczność prowadzonym postępowaniom.

CBA jako instytucja zależna od NIK

Centralne Biuro Antykorupcyjne stanowi w układzie władzy doskonałe narzędzie, za pomocą którego możliwe jest wykorzystywanie tej instytucji, do walki politycznej. Stąd też CBA powinna podlegać niezależnemu organowi konstytucyjnemu jakim jest NIK.

Odpolitycznienie prokuratury

Należy rozdzielić funkcje Ministra Sprawiedliwości od Prokuratora Generalnego. Prokuratora Generalnego z kolei należy wybierać w wyborach bezpośrednich.

KRS obywatelski

Krajowa Rada Sądownictwa powinna być wybierana w wyborach bezpośrednich. Nada jej to bezpośrednią legitymację społeczną i zdemokratyzuje proces wyłaniania „trzeciej władzy”.

Wprowadzenie instytucji Sędziów Śledczych

Sędziowie śledczy powoływani byliby na trzyletnią kadencję i posiadali uprawnienia do prowadzenia spraw o wyjątkowym charakterze społecznym lub politycznym. Mieliby przy tym możliwość prowadzenia dochodzenia na wzór prokuratorski. Jednym z zadań sędziów śledczych byłoby wydawanie zgody na zakładanie techniki operacyjnej. Zwykli sędziowie zazwyczaj zarzuceni są na tyle obowiązkami związanymi z prowadzeniem bieżących spraw, że w przypadku tak wrażliwej kwestii jak technika operacyjna przyznają taką zgodę często bez dogłębnego zapoznania się ze sprawą. Tymczasem prawo do prywatności jest jedną z najwyższych wartości i swobód obywatelskich, a jej naruszenie przez wymiar sprawiedliwości powinno być poprzedzone dogłębną analizą.

Tanie postępowania

Opłaty sądowe są dziś na tyle wysokie, że stanowią istotną barierę w ubieganiu się o sprawiedliwość przez biedniejszą część społeczeństwa. Dlatego należy urealnić je tak, aby nie były wykluczające. Postulujemy obniżenie wpisu sądowego z 5% do 3%.

Szybkie postępowania

Obecna przewlekłość postępowań sądowych doprowadziła do stanu, który w praktyce narusza prawo obywatela do sądu, dysfunkcyjnie wpływając na rozmaite dziedziny życia społecznego i gospodarczego. Uzyskanie orzeczenia w rozsądnym terminie ma bowiem olbrzymie znaczenie dla życiowych spraw Polaków, czy też stabilności obrotu gospodarczego. Próby skrócenia postępowań poprzez upowszechnienie mediacji, wprowadzanie postępowań szczególnych, czy powierzanie szeregu czynności referendarzom sądowym, nie przyniosły w przeszłości oczekiwanych rezultatów. Główną przyczyną wydłużającą postępowania jest bowiem wyznaczanie rozpraw w horrendalnie odległych terminach. Dlatego jedynym sposobem uzdrowienia sytuacji jest dopasowanie zasobów kadrowych, budżetowych i administracyjnych, w stopniu umożliwiającym praktyczne osiągnięcie zakładanych celów przyspieszenia postępowań. Działaniom takim powinno towarzyszyć usankcjonowanie kodeksowe maksymalnego czasu wyznaczania kolejnych terminów rozpraw. Powyższe rozwiązania zastosować należy do posiedzeń oraz innych czynności sądowych.

Powołanie Instytutu Geostrategicznego

Polska polityka zagraniczna, czy też szerzej geostrategia poddawana jest ciągłym fluktuacją politycznym, nie będąc zakotwiczoną w żadnej instytucji analitycznej. Efektem takiego stanu rzeczy jest brak istnienia ciągłości projektów politycznych czy też nawet samej myśli geostrategicznej. Postulujemy powołanie Instytutu Geostrategicznego, będącego ponadpartyjną, wiarygodną instytucją inicjującą wieloletnie plany strategiczne Państwa Polskiego. Na czele takiego podmiotu stanąć powinna osoba z niepodważalną wiedzą ekspercką, wybrana na wieloletnią kadencję w ramach ponadpartyjnego konsensusu, zapewniająca tym samym ciągłość działalności Instytutu. Istnienie podmiotu będącego wiarygodnym źródłem wiedzy eksperckiej, do którego w poszczególnych zagadnieniach geopolitycznych zwrócić się mogą kolejne ekipy rządzące, wydaje się być w dzisiejszych czasach czymś całkowicie niezbędnym z punktu widzenia bezpieczeństwa Polski.

Profesjonalizacja służby zagranicznej

Znowelizowana w 2021 r. ustawa o służbie zagranicznej upolityczniła i upartyjniła służbę zagraniczną co pozwala sądzić, że prawdziwym celem nowelizacji było stworzenie nowych posad dla wiernych funkcjonariuszy, niezależnie od ich kompetencji czy raczej ich braku. Drastyczne obniżenie kryteriów naboru kadr (braki wymagań dotyczących języków i wyższego wykształcenia), degradacja statusu ambasadora, enigmatyczne pojęcia ,,tajemnicy dyplomatycznej’’ dające władzy możliwość karania niewygodnych pracowników resortu demolują polską dyplomację. Dlatego zmienimy ustawę o służbie zagranicznej, żeby Polska nie musiała się wstydzić dyplomatów bez wyższego wykształcenia, nie znających języków obcych.

Powołanie Krajowej Szkoły Służby Zagranicznej

Polską politykę zagraniczną wykonywać musi ponadpartyjny zawodowy dyplomatyczny personel Służby Zagranicznej. W tym celu trzeba powołać specjalistyczną uczelnię kształcącą przyszłych dyplomatów jak też specjalistyczne zaplecze - Krajową Szkołę Służby Zagranicznej. Wyższą szkołę dla absolwentów wyższych uczelni ze stopniem co najmniej magistra. Podlegać ona musi aktualnemu ministrowi spraw zagranicznych i ministerstwu spraw zagranicznych, powiązana być z Polskim Instytutem Spraw Międzynarodowych współpracować z Krajową Szkołą Administracji Publicznej i z Akademią Sztuki Wojennej, a także jeśli to będzie zasadne z wskazanymi przez aktualną Radę Ministrów wydziałami konkretnych wyższych uczelni. W ramach tej szkoły należy zorganizować wydział personelu pomocniczego, a więc m.in. tłumaczy

Stworzenie Narodowej Strategii Lobbingowej

Polska posiada jedną z największych na świecie diaspor poza granicami kraju. Ten potencjał nie jest dziś skutecznie wykorzystywany do promocji Polski, lobbingu gospodarczego czy politycznego. Nie istnieje ścisła współpraca w tym zakresie placówek dyplomatycznych i środowisk polonijnych. Nie ma szczegółowych wytycznych w tej materii, instrumentów i procedur. My to zmienimy.

Uruchomienie programu „Dobre więzi”

Polska nie dba o utrzymywanie stałych i dobrych relacji z obcokrajowcami, będącymi absolwentami polskich uczelni wyższych. Wielu z nich pełni ważne funkcje polityczne czy gospodarcze w swoich krajach. Zwłaszcza w państwach afrykańskich i azjatyckich. Ich potencjał nie jest przez Polskę wykorzystany. Stworzenie kompleksowej strategii utrzymywania z nimi stałej relacji jest z punktu widzenia interesów Polski kluczowe.

Wprowadzenie zasady, że dyplomacją nie rządzi wywiad.

W ramach struktury dyplomatycznej funkcjonują też służby specjalne. Często w wyniku roszad personalnych osoby będące na „podwójnym etacie” pełnią kierownicze funkcje w dyplomacji. Skutkuje to tym, że skupiają się na realizacji celów Agencji Wywiadu, a nie skutecznym prowadzeniu spraw dyplomatycznych. W tym celu konieczne jest wyznaczenie ścisłej granicy pomiędzy dyplomacją a Agencją Wywiadu. Zabronione powinno być przy tym pełnienie funkcji ambasadora oraz szefa służby dyplomatycznej przez osobę zatrudnioną w Agencji Wywiadu.

Trwałe więzi dla przyszłości

Polska polityka zagraniczna powinna dążyć do umacniania struktur NATO i Unii Europejskiej. Budować trwałe więzi w ramach trójkąta Waszyngton- Londyn – Warszawa i Formatu Bukaresztańskiego. Wykorzystać szczególny moment w relacjach z Ukrainą do budowania więzi gospodarczych i kulturowych.

Ekspansja dyplomacji gospodarczej

Istotnym kierunkiem działań dyplomacji powinno być pozyskiwanie nowych rynków zbytu dla polskich towarów i budowania relacji gospodarczych. W szczególności rynków, które dają nowe możliwości. W Afryce, Azji i Ameryce Południowej.

Ministerstwo Kultury i Mediów

W dobie cyfrowej rewolucji 5.0 trudno rozdzielić kulturę od mediów, dlatego postulujemy likwidację Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego i zastąpienie go Ministerstwem Kultury i Mediów.

Kultura bez barier

Wg raportu NIK z 2020 r. jedynie 17% instytucji kultury było w pełni dostosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, osób starszych i rodzin z dziećmi. To liczba wstydu, oznaczająca, że zdecydowana większość obywateli z ww. grup nie ma dostępu do dóbr kultury, który jest zagwarantowany w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wprowadzimy obligatoryjny wymóg dostosowania instytucji kultury do potrzeb osób niepełnosprawnych i tworzenia nowych w oparciu o szczegółowe wytyczne w tym względzie.

Wolność wyrazu

Podstawą wolności artystycznej jest wolność wypowiedzi. Państwo reprezentowane przez politycznych funkcjonariuszy nie może decydować o gustach obywateli. Gwarantujemy wszystkim twórcom wolność wypowiedzi artystycznej – o ile nie narusza ona obowiązujących przepisów prawa.

Wprowadzimy obligatoryjny wymóg powoływania w instytucjach kultury rad programowych. W przypadku instytucji państwowych rady powoływane będą przez ministra kultury, na podstawie rekomendacji partii politycznych, posiadających reprezentację parlamentarną. Koła i kluby parlamentarne będą mogły przedstawić jedynie kandydatury osób posiadających uznany dorobek w dziedzinie zgodnej z przedmiotem działalności instytucji. W przypadku instytucji samorządowych powołującym będzie w zależności od jednostki wójt, burmistrz, prezydent miasta, starosta lub marszałek województwa. Rekomendującym będą kluby radnych posiadające reprezentację w samorządzie, któremu podlega instytucja kultury. Rady powoływane będą na pięcioletnią kadencją. Do kompetencji rady będzie należało powoływanie i odwoływanie dyrektorów instytucji kultury. Rady będą pełniły także funkcję doradczą i zatwierdzały coroczne plany programowe instytucji kultury. Tak stworzony bufor pomiędzy władzą a dyrektorami instytucji kultury powinien zapewnić niezależność programową.

Prywatny mecenat.

Finansowanie kultury ze środków publicznych oznacza, że to urzędnicy wyznaczają kierunki rozwoju kultury i decydują de facto o karierze zawodowej artysty. Dlatego stawiamy na wzrost roli mecenatu prywatnego, który – w przeciwieństwie do sponsoringu – nie wymaga od artystów wzajemnych świadczeń, ale jest kwestią dobrej woli, ma charakter bezinteresowny i długofalowy. Ponieważ mecenat nie jest zdefiniowany ani uregulowany przez polskie ustawodawstwo wprowadzimy odpowiednie rozwiązania prawne wraz z katalogiem zachęt i ulg.

Uczciwe tantiemy czyli stop patologiom ZAiKSów.

ZAIKS i inne tzw. organizacje zbiorowego zarządzania z ochrony praw autorskich i pokrewnych stworzyły samonapędzający się model biznesowy gwarantujący im olbrzymie zyski. Przykładem patologii są koszty inkasa sięgające 20%, obracanie miliardowymi kwotami przy braku transparentności finansowej, akumulacja majątku kosztem interesów przedsiębiorców oraz środowisk twórczych, nieprzejrzysty i opresyjny wobec biznesu system poboru opłat licencyjnych oraz niejasne zasady naliczania i dystrybucji tantiem. Zlikwidujemy olbrzymie przywileje OZZ wprowadzając skuteczne instrumenty kontrolne, limity potrąceń na koszty działalności oraz krótkie terminy repartycji.

Skradzione – (nie) odnalezione

Nagłaśniane przez media pojedyńcze przypadki odzyskania przez Polskę skradzionych dzieł sztuki nie mogą przesłonić rzeczywistości – skuteczność Państwa Polskiego w odzyskiwaniu utraconych dzieł sztuki jest znikoma. Brak nawet dokładnego wykazu utraconych dzieł, co przyznaje samo MKiDN. Dlatego opracujemy i wdrożymy spójną, skoordynowaną strategię poszukiwania i odzyskiwania ukradzionych i utraconych dzieł sztuki.

Odzyskamy polskie dziedzictwo kulturowe zagrabione przez Szwecję.

W polskiej debacie publicznej duże emocje wzbudza temat reparacji wojennych od Niemiec po II Wojnie Światowej. Tymczasem do tej pory nie została zamknięta kwestia zwrotu polskich dóbr kultury przez Szwecję. Zobowiązała się ona do tego w art. VII i IX zawartego w 1660 roku pokoju oliwskiego. Traktat, pod którym widnieje podpis szwedzkiego kanclerza Bengta Oxenstierny, wciąż obowiązuje. O tym, że dochodzenie nawet tak odległych w czasie praw do narodowych dóbr kultury ma sens, pokazują przykłady Grecji i Egiptu, które w ostatnich latach skutecznie odzyskały wiele historycznych artefaktów. W tym konkretnym przypadku Polska posiada podstawę prawną dochodzenia roszczeń.

Narodowy Fundusz Kultury i Sztuki

Dziś zakupy dóbr kultury dokonywane są przez państwo w sposób nie zorganizowany. Zakupy mają charakter akcyjny, a kupujący często szukają wsparcia finansowego poza własnymi budżetami m.in. od spółek skarbu państwa. Inwestycja w dzieła kultury i sztuki wzbogaca kulturowo Państwo Polskie, ale jest też dobrą lokatą kapitału, ponieważ z czasem zakupione dzieła zyskują znacznie na wartości. Inwestycje takie świadczą o sile państwa i wzmacniają wspólnotę. Decydują też o atrakcyjności kulturowej państwa, co ma istotny wpływ m.in. na dochody z turystyki. Dlatego powołamy do życia Narodowy Fundusz Kultury i Sztuki, który dysponować będzie pieniędzmi wypłacanymi co roku z budżetu państwa i przeznaczać je na zorganizowany, poprzedzony analizami eksperckimi zakup dóbr kultury i sztuki.

Nowe „zachęty” filmowe

Obowiązujący w Polsce system tzw. „zachęt” jest jednym z najmniej konkurencyjnych w naszym regionie. W tym celu należy podnieść próg wydatków kwalifikowanych z 30% do 50%, zwiększyć pulę wsparcia i uprościć system przyznawania środków.

Pluralizm PISF

Proponujemy, aby do komisji konkursowych przyznających środki w Polskim Instytucie Sztuki Filmowej, na zasadzie kadencyjności wyznaczani byli ludzie z uznanym dorobkiem filmowym. Nominacje zgłaszane byłyby proporcjonalnie przez wszystkie partie polityczne posiadające reprezentację parlamentarną.

Budowa Muzeum Filmu Polskiego

Bogata historia i dorobek polskich twórców filmowych wymaga uhonorowania w postaci dużego, nowoczesnego, multimedialnego muzeum.

Budowa Pomnika Bitwy Warszawskiej

O budowie tego pomnika kolejne rządy mówią od lat. My go zbudujemy!

Bezpłatny wstęp do muzeów dla dzieci do 18 roku życia

Obecnie bezpłatny wstęp do muzeów możliwy jest jedynie w wybrane dni tygodnia. Najczęściej są to dni poza weekendem, kiedy zarówno dzieci jak i rodzice nie mają wystarczająco dużo czasu, aby móc poświęcić go na wyjście do instytucji kultury.

Pozyskanie strategicznych sponsorów / partnerów dla krajowych związków sportowych i federacji oraz związane z tym powołanie Rady Sponsorów Polskiego Sportu, która pełnić będzie funkcje doradcze, kontrolne i konsolidować środowisko biznesowe wokół polskiego sportu ( w tym przedstawiciele państwowych firm i koncernów).

Rozwój i dofinansowanie Centralnych Ośrodków Sportu (Władysławowo, Wałcz, Giżycko, Spała, Szczyrk, Zakopane) oraz przyporządkowanie dyscyplin sportowych do poszczególnych COSów.

Wprowadzenie programu rozwoju sportów kobiecych we wszystkich dyscyplinach, również w tych, które do tej pory uważane były za „męskie” np. hokej na lodzie

Porządek w prawie

Przeprowadzenie audytu prawa sportowego pod kątem przygotowania projektów zmian w przepisach. Przepisy zgodne z prawem powszechnym. Wyeliminowanie przepisów, które można dowolnie interpretować, które utrudniają pracę partnerom poszczególnych federacji, tj. klubom, sportowym spółkom akcyjnym, stowarzyszeniom sportowym, fundacjom.

Transparentność w sporcie

Wyraźne określenie praw i obowiązków poszczególnych organów w krajowych federacjach sportowych. Przejrzystość funkcjonowania związków, ułatwienie wszystkim klubom i organizacjom realizacji ich celów statutowych. Publikacja uchwał zarządu na stronach internetowych federacji. Obowiązkowa bieżąca informacja dzięki komunikacji w mediach społecznościowych lub innych publicznych komunikatorach.

Tworzenie i dofinansowanie młodzieżowych ośrodków szkoleniowych nadzorowanych przez piony szkolenia poszczególnych federacji, m.in. poprzez utrzymanie i rozwój Szkół Mistrzostwa Sportowego tworzonych z najzdolniejszych adeptów poszczególnych dyscyplin sportowych.

Opieka nad sportem młodzieżowym

Opracowanie materiałów szkoleniowych i przekazanie ich wszystkim trenerom pracującym z dziećmi i młodzieżą [filmy instruktażowe oraz dokumentacja z treningami pokazowymi do pobrania ze stron internetowych poszczególnych federacji oraz serwisu MS]

Współpraca z delegatami i przedstawicielami klubów poprzez powołanie stałych komisji tematycznych, które miałyby być organem doradczym poszczególnych zarządów związków. Aktywny udział w każdej komisji przedstawiciela MS.

Polityka komunikacji

Właściwa współpraca z mediami, służąca poprawie, budowie i wzmocnieniu wizerunku poszczególnych federacji, poprzez m.in. udział w radach doradczych zarządów związków i MS przedstawicieli największych opiniotwórczych mediów.

Powstanie profesjonalnego portalu Ministerstwa Sportu

Powinien on zawierać wszystkie rozgrywki, archiwum, statystyki, biblioteki trenerów, strefę juniorów, funkcje społecznościowe, sklep.

Emerytura stażowa z zachętą demograficzną

Obywatel bez względu na płeć otrzymywać będzie emeryturę, po przepracowaniu minimum 40 lat składkowych. Skrócenie tego czasu będzie możliwe w związku z wychowaniem dzieci. Jedno dziecko, to jeden rok krócej. Każde kolejne, to kolejny rok mniej.

Podstawowy Pakiet Praw Socjalnych

Przeprowadzimy audyt wszystkich zobowiązań socjalnych państwa względem obywatela. Ustalimy niezbędne prawa socjalne jakie się obywatelowi należą i zamkniemy w pakiecie. Pakiet ten będzie mógł być weryfikowany i uzupełniany raz na pięć lat. Taki system spowoduje, że niemożliwe będzie licytowanie się partii politycznych na socjalne rozdawnictwo wyborcze.

Kompleksowa opieka nad niepełnosprawnymi

Zasiłek chorobowy dla kobiet w ciąży od początku przejmuje ZUS.

Poza standardowym waloryzowaniem świadczeń dla osób niepełnosprawnych proponujemy:

• zorganizowanie centrów podstawowej opieki społecznej, obejmujących swym zasięgiem wszystkie powiaty i opierających się na obligatoryjnej pracy na rzecz osób niepełnosprawnych, świadczonej przez obywateli pobierających zasiłki dla bezrobotnych (60 godzin na miesiąc).
• stworzenie rodzinnych domów opieki nad niepełnosprawnymi będącymi jednocześnie osobami niesamodzielnymi, które zostały osierocone przez rodziców lub prawnych opiekunów
• stypendia lub staże dla rodziców, którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego a chcą wrócić na rynek pracy po okresie sprawowania opieki nad dzieckiem
• cykliczne systemowe organizowanie urlopów wytchnieniowych dla rodziców osób niepełnosprawnych z jednoczesnym wprowadzeniem obozów lub wczasów dla ich dzieci
• zniesienie obowiązku cyklicznego stawiania się przed zespołem ds. orzekania o niepełnosprawności w odniesieniu do osób , które są niesamodzielne z racji ich niepełnosprawności

Zasiłek pomostowy

Po śmierci dziecka niepełnosprawnego w wieku dorosłym, kiedy kobieta już wkracza w jesień życia, zostaje ona pozbawiona jakichkolwiek środków do życia, dlatego wprowadzimy zasiłek pomostowy do czasu znalezienia przez nią zatrudnienia.

Zapewnienie powszechnego i darmowego dostępu do żłobka i przedszkola oraz regionalizacja w celu umożliwienia każdej kobiecie aktywności zawodowej, szczególnie matkom samotnie wychowującym dzieci.

Zmiana w działaniu Funduszu Alimentacyjnego

Podwyższenie kryterium dochodowego na członka rodziny na równi z innymi dodatkami socjalnymi oraz systematyczna waloryzacja, zapewnienie wypłaty alimentów z Funduszu Alimentacyjnego każdej matce bez względu na dochody oraz na okoliczność nieskuteczności egzekucji dłużnika alimentacyjnego, co oznacza przejęcie przez Państwo zobowiązań dłużnika zasądzonych przez Sąd na rzecz dziecka.

Równość matek

Z uwagi na to, że niepracująca matka w rodzinie wielodzietnej ma gwarantowana przez Państwo minimalną emeryturę, to pracująca matka z rodziny wielodzietne powinna mieć ją zagwarantowaną na równi z matką nie pracująca. A okres zarobkowy powinien być ujęty w świadczeniu emerytalnym dodatkowo. Ona tak samo urodziła, wychowała, wykształciła podatników, którzy na nią pracują.

Zmiany w kodeksie pracy umożliwiające/promujące umowy na 6-cio godzinny dzień pracy lub 4-dniowy tydzień pracy dla matek z dziećmi do lat 3. Możliwość wyboru pracy zdalnej.

Powołanie Polskiej Grupy Mediów Publicznych

Stworzenie grupy medialnej mediów publicznych, w których skład wchodziłyby dotychczasowe spółki Telewizja Polska S.A, Polskie Radio S.A, Polska Agencja Prasowa oraz siedemnaście spółek Rozgłośni Regionalnych Polskiego Radia.

Cele i korzyści

Ograniczenie kosztów funkcjonowania

Połączenie wszystkich dotychczas istniejących spółek mediów publicznych pozwoli na ograniczenie potrzeb lokalowych i kosztów zarządzania. W ramach nowo powstałej grupy medialnej, powołana zostanie nowa spółka będąca centrum usług wspólnych. Do jej zadań należeć będzie obsługa księgowo-ekonomiczna, prawna i kadrowa. Jednocześnie likwidacji całkowitej lub częściowej ulegną jednostki zajmujące się w.w. działalnością w spółkach wchodzących w skład grupy.

Ograniczenie kosztów nastąpi też w związku z przejęciem praw majątkowych do dzieł należących do poszczególnych spółek przez grupę medialną. Ich zakup lub nawet barter pomiędzy spółkami istniejącymi niezależnie rodzi bowiem koszty, w tym koszty podatkowe.

Ograniczenie kosztów związanych z promocją marki. Budowa jednolitej marki na wzór BBC.

Stworzenie bardziej wydajnej siatki korespondentów zagranicznych

Większa wydajność pracy dziennikarzy

Obecne czasy wymusiły na dziennikarzach większą wszechstronność. Stąd też nie dziwi fakt, że publicysta prasowy prowadzi rozmowy w radiu, czy jest korespondentem telewizyjnym. Stworzenie jednolitej grupy medialnej pozwoli na bardziej wydajne i wszechstronne korzystanie z pracy dziennikarzy i wydawców.

Ujednolicona biblioteka mediów publicznych

Budowana biblioteka mediów cyfrowych mogłaby uporać się z szeregiem problemów prawno-finansowych, związanych dziś z rozliczeniami pomiędzy spółkami. Można by do niej włączyć wszystkie istotne zasoby należące do dotychczas istniejących spółek mediów publicznych. Korzystanie z tak zbudowanego zasobu zwiększałoby w sposób istotny dostępność materiałów na potrzeby dziennikarzy i twórców.

Stworzenie wspólnego biura marketingu

Ujednolicenie oferty marketingowej pozwoli na stworzenie bardziej komplementarnych i konkurencyjnych pakietów dla domów mediowych i większych reklamodawców. To z kolei pozwoli na większą konkurencyjność mediów publicznych na rynku reklamowym, co wprost przekłada się na większe wpływy z tytułu reklamy i sponsoringu.

Korzystniejsze negocjowanie praw do transmisji i publikacji oraz pozyskiwanie istotnych akredytacji.

Większa grupa mediowa może skuteczniej pozyskiwać istotne akredytacje związane z wydarzeniami sportowymi, kulturalnymi i politycznymi oraz negocjować bardziej korzystne finansowo pozyskiwanie praw do transmisji i publikacji. Negocjuje bowiem jednorazowy zakup praw na dużo szersze pole eksploatacji.

Możliwość zbudowania silnych mediów regionalnych poprzez budowanie synergii działań regionalnych rozgłośni i oddziałów telewizji, a także ograniczenie kosztów ich funkcjonowania.

W ramach grupy sensownym wydaje się połączenie oddziałów Telewizji Polskiej S.A. i spółek Regionalnych Rozgłośni Polskiego Radia. Spowoduje to ograniczenie kosztów funkcjonowania ( koszty utrzymania lokali, ochrony, sprzątania, zarządzania organizacją itp. ). Jednocześnie zbuduje silniejszą markę regionalną. Materiały pozyskiwane przez obie redakcje pozwolą też na stworzenie silniejszej pozycji w Internecie.

Powstanie silniejszej marki na rynku mediów.

Stworzenie jednolitej marki dla rozgłośni, telewizji, portali internetowych i mediów regionalnych pozwala na zbudowanie większej rozpoznawalności i autorytetu. Jednocześnie pozwala ograniczyć koszty promocji i zbudować siłę negocjacyjną na wielu płaszczyznach. Doskonałym przykładem jest tu brytyjskie BBC. Pod marką tą znajdują się zarówno rozgłośnie radiowe, telewizja, portal internetowy i media regionalne.

Stabilny i mniej konfliktogenny rozdział funduszy misyjnych pomiędzy spółkami mediów publicznych. Bardziej elastyczny sposób finansowania ze środków reklamowych.

Stosowany do tej pory algorytm rozdziału środków publicznych, który wyznacza KRRiT jest mało elastyczny, a co za tym idzie niejednokrotnie ułomny. Spółki pozostające w tragicznej sytuacji potrafią otrzymać środki porównywalne do środków jakie otrzymują spółki w doskonałej kondycji finansowej. Ma to szczególne znaczenie dla rozgłośni regionalnych, które w przeciwieństwie do Telewizji Polskiej S.A. utrzymują się w przeważającej części ze środków publicznych. Stworzenie grupy medialnej pozwoli na bardziej elastyczny sposób przyznawania środków na działania misyjne i jednocześnie na bardziej solidarny podział środków pochodzących ze środków zewnętrznych.

Stworzenie portalu mediów publicznych

W oparciu o materiały dziennikarskie pochodzące ze wszystkich spółek mediów publicznych należy powołać do życia portal mediów publicznych. Jednocześnie w oparciu o materiały dziennikarskie dziś produkowane przez korespondentów PAP, rozgłośni regionalnych Polskiego Radia i oddziałów Telewizji Polskiej S.A. należy stworzyć portale regionalne. Portale regionalne byłyby niezależnymi portalami, wpiętymi jednak w stronę portalu ogólnopolskiego. Powołanie do życia Polskiej Grupy Mediów Publicznych, rozwiązuje szereg problemów prawno-ekonomicznych związanych ze stworzeniem takiego portalu.

Odpolitycznienie mediów publicznych

Likwidacja Rady Mediów Narodowych i przywrócenie kompetencji wyłaniania władz mediów publicznych przez KRRiT. KRRiT wybierana w wyborach powszechnych. Upodmiotowienie i profesjonalizacja Rad Programowych. Wybór zarządów mediów publicznych poprzez konkursy przeprowadzane przez Rady Programowe przy udziale KRRiT.

Likwidacja Rady Mediów Narodowych i przywrócenie kompetencji wyłaniania władz mediów publicznych przez KRRiT.

To Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji w zgodzie z brzmieniem Art. 213 Konstytucji Rzeczypospolitej powinna posiadać narzędzia, dzięki którym będzie mogła w sposób istotny dbać o interes publiczny w mediach. Tym samym, to ona powinna wręczać nominacje na członków organów mediów publicznych i kontrolować prawidłowość przebiegu rekrutacji. Należy też powrócić do kadencyjności organów mediów publicznych i możliwości odwołania członków tych organów jedynie w przypadkach wskazanych w regulacjach poprzedzających wprowadzenie ustawy o Radzie Mediów Narodowych. Powyższe postulaty są istotne, lecz wprowadzenie dodatkowych „bezpieczników” gwarantujących większą przejrzystość i niezależność wyboru władz mediów publicznych wydaje się niezbędne. Środkiem do tego może być upodmiotowienie i profesjonalizacja Rad Programowych Mediów Publicznych.

Rady Programowe w mediach publicznych stanowią dziś rolę wyłącznie doradczą. W drodze opinii wyrażają one swoje uwagi odnośnie zawartości programowej. Ich funkcjonowanie jest wysoce dyskusyjne. W praktyce bowiem zarządy mediów publicznych mogą opinie rad programowych pomijać przy tworzeniu oferty programowej, ustalaniu linii programowej i bieżącym zarządzaniu programem. Nawet konieczność akceptacji przez rady planów programowo-finansowych nie spowodowało, że uzyskały one stosowną podmiotowość i istotność w procesie podejmowania decyzji. Odrębną kwestią jest profesjonalność rad programowych, a w szczególności kompetencje ich członków. W obecnym stanie prawnym rady programowe składają się z piętnastu osób. Dziesięciu rekomendują proporcjonalnie partie polityczne. Kolejnych pięciu jest rekomendowanych przez organizacje społeczne. Rekomendowane osoby powinny wykazać się doświadczeniem pracy w mediach lub instytucjach kultury. W praktyce jednak nie jest to wymóg obligatoryjny. Analiza składów rad programowych na przestrzeni lat pokazuje, że osoby rekomendowane przez partie polityczne były w przeważającej części działaczami politycznymi nie posiadającymi jakiegokolwiek doświadczenia pracy w mediach. Co gorsze, osoby rekomendowane przez organizacje społeczne często też takim doświadczeniem się nie legitymowały. W praktyce więc rady programowe powołane do merytorycznej oceny programu nie posiadały nawet elementarnej wiedzy na tematy, w których miały wydawać opinie. Nie znały technologii, procedur, zasad funkcjonowania redakcji, warsztatu dziennikarskiego, kodeksu etyki dziennikarskiej, czy regulacji prawnych wiążących pracowników mediów. Niejednokrotnie zdarzało się też, że osoby z doświadczeniem dziennikarskim będący członkami rady programowej, jednocześnie były pracownikami lub współpracownikami spółki, której program dana rada opiniowała. Powodowało to sytuację, w której dziennikarz mógł uczestniczyć w procesie oceny programu, który sam przygotowywał. Ułomnym wydaje się też sytuacja, w której pięciu na piętnastu członków rad programowych wyłanianych jest spośród kandydatów zgłoszonych przez organizacje społeczne, a nie organizacje zrzeszające lub reprezentujące środowiska dziennikarskie. O ile środowiska dziennikarskie i instytuty zajmujące się tematyką medialną posiadają odpowiednie kompetencje i interes w budowaniu jakości i autorytetu mediów, o tyle centrale związkowe, koła gospodyń wiejskich, czy stowarzyszenia hobbystyczne takiej wiedzy nie mają, a ich interes dotyczy jedynie obecności tematyki związanej z przedmiotem ich działalności w programie danego medium. Pragnąc upodmiotowić rady programowe i uczynić elementem systemu zabezpieczającego niezależność mediów publicznych, w pierwszej kolejności należy więc dokonać ich sanacji. W tym celu należy wprowadzić następujące regulacje:

• Do rad programowych mediów publicznych zamiast organizacji społecznych, pięciu członków mogą rekomendować organizacje społeczne reprezentujące środowiska dziennikarskie lub takie, których wiodącym przedmiotem działalności jest tematyka związana z mediami.
• Osoby rekomendowane do rad programowych mediów publicznych muszą obligatoryjnie posiadać minimum trzyletnie doświadczenie pracy w mediach.
• Osoby rekomendowane do rad programowych mediów publicznych nie mogą być pracownikami lub stałymi współpracownikami spółki lub w jakikolwiek inny sposób posiadać wpływ na tworzenie programu w spółce, której program ocenia rada.

Tak sprofesjonalizowane rady programowe otrzymałyby kompetencje uprawniające je do rozstrzygania konkursów na członków zarządów mediów publicznych. Za formalne przeprowadzenie procedury odpowiedzialne byłyby z kolei rady nadzorcze, które wyniki konkursów przekazywałyby do KRRiT celem podjęcia uchwał o przyznaniu nominacji. Merytoryczna ocena kandydatów dokonywana przez ciało składające się z osób z doświadczeniem pracy w mediach i reprezentujące zarówno wszystkie partie polityczne obecne w parlamencie jak i środowiska dziennikarskie daje możliwość przeprowadzenia rekrutacji w warunkach szerokiej reprezentacji społecznej. Nadto rady programowe miałyby możliwość zwrócenia się do rady nadzorczej z wnioskiem o odwołanie członka zarządu, jeśli rada podjęła by taką decyzję jednomyślnie. Jest oczywistym, że wniosek taki zostałby rozpatrywany jedynie w wyniku ostrego konfliktu członka zarządu z radą i oznaczał brak współpracy z radą lub podejmowanie działań na tyle kontrowersyjnych, że w ich negatywnej ocenie zgadzałyby się osoby o różnych wrażliwościach politycznych i światopoglądowych. Rady programowe należałoby także wyposażyć w kompetencje zatwierdzania „istotnych zmian programowych”, których katalog zostałyby dookreślony odrębną uchwałą KRRiT.

W odniesieniu do projektu powołania Polskiej Grupy Mediów Publicznych należy przyjąć, że rady programowe będą funkcjonować jako ciała przypisane spółek zajmujących się bezpośrednią produkcją programu. Ich zarządy zaś nominowane przez KRRiT po uprzednio rozstrzygniętym konkursie przez rzeczone rady programowe. W pozostałych przypadkach, a więc spółek córek nie zajmujących się bezpośrednią produkcją programu decyzyjne personalne podejmowałyby rady nadzorcze powoływane przez właściciela, a więc walne zgromadzenie grupy.

Zakaz posiadania akcji i udziałów spółek, których głównym profilem działalności jest działalność wydawnicza i medialna, przez spółki z większościowym udziałem Skarbu Państwa lub w których Skarb Państwa posiada dominującą rolę na walnym zgromadzeniu.

Regulacja ta ma na celu niedopuszczenie do wykupywania spółek medialnych i przejmowania kontroli nad rynkiem mediów przez podmioty, na które istotny wpływ ma właściciel jakim jest państwo. Także finansowanie budowy takich mediów. Rodzi to bowiem podejrzenie o pośredni wpływ polityków na kształtowanie rynku mediów, a co za tym idzie kreowanie określonego przekazu w przestrzeni publicznej za publiczne pieniądze. Wyjątek stanowiłyby tu media branżowe, których przedmiot zainteresowania pokrywałby się z działalnością spółki posiadającej akcje i udziały medium branżowego. W oczywisty sposób regulacja ta nie dotyczyłaby spółek Skarbu Państwa stanowiących media publiczne.

Zniesienie Art. 212 Kodeksu Karnego

Art. 212 Kodeksu Karnego stanowi relikt komunistyczny i jest symbolem państwa totalitarnego. Zniesławienie powinno być rozstrzygane wyłącznie na gruncie prawa cywilnego. Obecna forma karania za słowo, jest bronią służącą głównie do odbierania poczucia bezpieczeństwa dziennikarzom i publicystom. W społeczeństwach o ugruntowanej demokracji wolność słowa jest jedną z najwyższych wartości.

Powołanie Funduszu Produkcji Misyjnych

W obecnej sytuacji na rynku mediów państwo wspiera jedynie działalność misyjną ze środków publicznych w mediach publicznych. Tym samym tworzy się poniekąd monopol na produkcję misyjną, ponieważ produkcja taka jest kierowana zazwyczaj do wąskiego grona odbiorców i jest kosztochłonna. Stąd też media komercyjne działające w celu generowania zysków, z takiej produkcji rezygnują. Monopol nie jest dobry, albowiem zaniża jakość i obniża kreatywność. Ponadto misja publikowana tylko w określonych mediach, ogranicza swoje zasięgi jeśli chodzi o szerszego odbiorcę. Istotnym jest więc stworzenie funduszu, który dotowałby najciekawsze projekty misyjne i był otwarty na każdy koncesjonowany kanał komunikacji. Procedura konkursowa zmusiłaby twórców do większej kreatywności i wyznaczałaby tym samym wzorzec wysokiego poziomu jakości materiałów misyjnych w mediach.

Stworzenie narodowej platformy filmowo - podcastowej

W oparciu o materiały wytworzone przy udziale środków publicznych i przez instytucje publiczne należy stworzyć platformę publiczną, która zapewniałaby dostęp do owych materiałów. W szczególności do największych dzieł polskiej kinematografii, kroniki filmowej, teatru telewizji, czy słuchowisk. Platforma taka byłaby oknem, przez które polskie społeczeństwo miałoby możliwość zapoznania się z narodowym dorobkiem w dziedzinie kultury audio-wizualnej. Utrzymanie i opłacenie praw majątkowych zapewniałyby płatne subskrybcje od odbiorców indywidualnych. Z kolei instytucje edukacyjne posiadałyby bezpłatne kody dostępu do platformy. Na potrzeby tej platformy produkowany byłby unikatowy content, w postaci filmów i seriali. W praktyce byłoby to przeniesienie TVP VOD na poziom atrakcyjności, dostępności i profesjonalizmu platform typu Netflix, uzupełnione o strefę podcastów i gier edukacyjnych.

Wprowadzenie obligatoryjnego dnia referendalnego

Obecne przepisy dają obywatelom możliwość złożenia wniosku o przeprowadzenie referendum w przypadku zebrania 500 tys. podpisów. Decyzja o rozpisaniu głosowania należy jednak do Sejmu który może w całości zignorować obywatelską inicjatywę. Postulujemy zniesienie decyzyjności Sejmu w tej kwestii i wprowadzenie nakazu poddania danej sprawy pod głosowanie w ramach formuły corocznego dnia referendalnego. Władza zobligowana byłaby przy tym do pełnej wykonalność wyników referendów, niezależnie od swoich ocen politycznych. Rozwiązanie w postaci dnia referendalnego zapewni możliwość rozstrzygania istotnych zagadnień bezpośrednio przez obywateli, realizując tym samym zapisy Konstytucji RP o bezpośrednim sprawowaniu władzy przez Naród.

Bezpośrednie wybory istotnych stanowisk administracji publicznej

Opowiadamy się za wprowadzeniem systemu powszechnych, bezpośrednich wyborów na istotne stanowiska administracji publicznej. Niektóre instytucje reprezentują newralgiczne interesy społeczne w sposób szczególny i jako takie powinny być wolnymi od partykularnych wpływów politycznych. Na czele powyższych instytucji powinny stanąć osoby z nieposzlakowaną opinią, wybrane bezpośrednio przez społeczeństwo. Obywatele nie mają bowiem obecnie wystarczającego wpływu na funkcjonowanie organów, których naczelnym zadaniem jest przecież ochrona ich praw i wolności. Ponadto polityczne uniezależnienie się powyższych instytucji, przyczyni się do demokratyzacji systemu kontroli administracji publicznej, tworząc go bardziej efektywnym. Dlatego postulujemy bezpośrednie wybory na stanowiska prezesa Najwyższej Izby Kontroli, Rzecznika Praw Obywatelskich, członków Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, Prokuratora Generalnego ( po jego rozdzieleniu od funkcji Ministra Sprawiedliwości), członków Krajowej Rady Sądownictwa.

Ordynacja preferencyjna i 360 osobowy Sejm

Obecnie stosowana w przypadku wyborów do Sejmu proporcjonalna ordynacja wyborcza prowadzi do patologizacji polskiej sceny politycznej. Sejm sprawujący realnie największą władzę w Państwie stał się w pełni upartyjnioną instytucją, w której każdy z posłów jest całkowicie zależny od przewodniczącego swojego ugrupowania politycznego. Opowiadamy się więc za wprowadzeniem ordynacji preferencyjnej. Ordynacja preferencyjna w wariancie pojedynczego głosu przechodniego (STV - Single Transferable Vote) pozwala na głosowanie na konkretnego kandydata, a nie listę partyjną, przy zachowaniu proporcjonalności wyników, tym samym niwelując wady zarówno ordynacji większościowej (JOV) jak i proporcjonalnej (obecny model). Proponujemy przy tym wprowadzenie 40 równych, 9-mandatowym okręgów, ograniczając tym samym liczbę posłów do 360.

Wprowadzenie system prezydenckiego

Opowiadamy się za wprowadzeniem systemu prezydenckiego w miejsce obecnego systemu parlamentarno-gabinetowego. Prezydent będąc wybieranym bezwzględną większością głosów posiada największy mandat społeczny do budowy rządu oraz sprawowania władzy wykonawczej. System prezydencki ukróciłby wątpliwe z punktu widzenia funkcjonowania demokratycznego państwa sytuacje, w których niekiedy niespełna 40% poparcie danej partii wystarcza do sprawowania przez nią samodzielnych rządów. Model prezydencki zapewnia również rzeczywisty trójpodział władzy eliminując obecne powielanie kompetencji wykonawczych przez prezydenta i premiera. Proponujemy przy tym wprowadzenie jednej 6-letniej kadencji, dzięki czemu osoba Prezydenta będzie w pełni niezależna od wpływów jakiegokolwiek ugrupowania politycznego.

Wprowadzenie głosowania zdalnego

W przypadku głosowań dotyczących wyboru istotnych stanowisk w administracji publicznej i dnia referendalnego postulujemy wprowadzenie głosowania przez Internet, a dla osób wykluczonych elektronicznie lub posiadających niepełnosprawność uniemożliwiającą takie głosowanie wystawienie specjalnych kiosków wyborczych w urzędach gminy z asystentami zaufania.

Mały rząd

Administracja rządowa rozrośnięta jest do niebotycznych rozmiarów. Postulujemy ograniczyć liczbę ministrów do 15, a wiceministrów do 50. Jednocześnie wprowadzić zakaz obejmowania przez parlamentarzystów stanowisk wiceministrów. Parlamentarzyści powinni zająć się stanowieniem prawa, a wiceministrowie powinni skupić się na pracy, a nie na dzieleniu obowiązków administracyjnych z obowiązkami parlamentarzysty. Stanowiska wiceministerialne powinny być ponadto wolne od korupcji politycznej.

Karta fitness dla każdego

Państwo powinno sfinansować karty benefitowe dla każdego dorosłego Polaka. Taki program ograniczałby koszty związane z leczeniem chorób cywilizacyjnych jak cukrzyca, nadciśnienie czy choroba wieńcowa. Wzrastała by także produktywność Polaków. Dostępność do usług fitness zwracałaby uwagę na zasady zdrowego stylu życia. Realizacja płatności za kartę możliwa byłaby po pierwszym jej użyciu, a ustawała po trzech miesiącach nie korzystania z niej. Ograniczyłoby to koszty programu. Jednocześnie dbając o polską przedsiębiorczość, priorytetowym partnerem w realizacji tego przedsięwzięcia, były firmy realizujące podobne usługi od lat na polskim rynku.

Decentralizacja i dywersyfikacja płatnika

W polskim systemie opieki zdrowotnej Narodowy Fundusz Zdrowia pełni funkcję jedynego płatnika. Ze środków pochodzących z obowiązkowych składek ubezpieczenia zdrowotnego, instytucja ta opłaca świadczenia zdrowotne oraz refunduje leki. Jako jedyny podmiot uprawniony do dysponowania pieniędzmi pacjentów, NFZ posiada więc pozycję monopolisty na rynku świadczeń zdrowotnych, co niesie za sobą szereg nieprawidłowości związanych z monopolem.

Według naszej oceny, konieczne jest zatem zdywersyfikowanie płatnika, a co za tym idzie, stworzenie kilku konkurujących ze sobą podmiotów pełniących funkcję, znanych już (i sprawdzonych) w polskim systemie opieki zdrowotnej, regionalnych kas chorych. Podobne instytucje, oparte niegdyś o strukturę wojewódzką, funkcjonowały w naszym kraju w latach 1997-2003. To doświadczenie pokazuje jednak, że – aby kasa chorych mogła dysponować odpowiednimi środkami (czyli wystarczającym kapitałem) – w jednym podmiocie musi zgromadzić około 5 mln pacjentów. Opierając się na doświadczeniach z lat 1997-2003 i powstałych na ich bazie opracowaniach, uważamy, że w Polsce powinno funkcjonować 5-7 tego typu podmiotów.

Wyjściowo, podmioty (i przynależność do nich) powinny mieć charakter regionalny. Po kilkuletnim okresie przejściowym (i ustabilizowaniu się systemu) opartym o regionalizację należy stworzyć dla każdego ubezpieczonego możliwość wyboru, w którym z istniejących na rynku podmiotów chce być ubezpieczony. Przykładowo, mieszkaniec Krakowa mógłby zdecydować się na przystąpienie do ubezpieczenia w funduszu mazowieckim w przypadku, kiedy uznałby, że oferta ubezpieczenia zdrowotnego tego właśnie funduszu najlepiej spełniała jego potrzeby. Obecnie monopolistyczna pozycja NFZ na rynku świadczeń zdrowotnych zupełnie wyklucza możliwość jakiegokolwiek wyboru.

Oddzielną kwestią pozostaje problem zarządzania funduszami – aktualnie zarządza się nimi wyłącznie w sposób centralny. Uważamy, że aby optymalnie wykorzystać dostępne środki, pieczę nad nimi powinien w równym stopniu sprawować organ centralny, jak i przedstawiciele samorządu lokalnego.

Obecnie głównym problemem polskiego systemu opieki zdrowotnej jest brak środków i niedofinansowanie całego sektora (zarówno w przypadku sprzętu, infrastruktury, jak i personelu). Niezwykle istotną rzeczą jest więc umożliwienie funkcjonowania na terenie naszego kraju funduszy prywatnych, jak i funduszy zagranicznych (poddanych stałemu nadzorowi).

Centralny Rejestr Pacjentów

Centralny Rejestr Pacjentów pozwoli na założenie osobistego konta każdemu pacjentowi. Na każdym takim koncie zgromadzone będą dane związane ze stanem jego zdrowia, przebiegiem leczenia, informacje nt. wykonanych badań oraz przepisanych (i wykupionych) leków. Wszystkie dane oczywiście będą w wyłącznej dyspozycji pacjenta i to on będzie decydował o udzieleniu do nich dostępu osobom trzecim (np. lekarzom, którzy go leczą). Przykładowo, podczas pierwszej wizyty u nowego lekarza, pacjent udostępnia kod dostępu, dzięki czemu lekarz ma możliwość prześledzenia całej historii choroby oraz udzielonych dotychczas świadczeń, zarówno jeśli chodzi o porady, wykonane badania, jak i przepisane leki i zlecone zbiegi. W oparciu o takie informacje, lekarz podejmuje decyzję, w jaki sposób kontynuować leczenie bez zbędnego powtarzania wykonanych już wcześniej badań i zabiegów. Daje to olbrzymią oszczędność czasu dla pacjenta i pieniędzy dla całego systemu opieki zdrowotnej.

Tego typu rozwiązania stosowane są praktycznie we wszystkich rozwiniętych krajach Unii Europejskiej, choć oczywiście zakres dostępu i zgromadzonych informacji są zależne od stopnia cyfryzacji oraz zaawansowania rozwoju struktury opieki medycznej w danym kraju.

Kilkanaście lat temu, bazując na autorskim pomyśle Andrzeja Sośnierza, ówczesnego prezesa Śląskiej Kasy Chorych, planowano wprowadzenie (i regionalnie wprowadzono testowo) takiego systemu również w Polsce. RUM, czyli Rejestr Usług Medycznych, dawał ogromne oszczędności oraz racjonalizację środków trwałych, jak i personelu opiekującego się pacjentami, choć zastosowane wówczas metody informatyczne nie były tak ergonomiczne jak te, które dostępne są obecnie.

Mając stosunkowo niewielkie środki i stosunkowo ubogą strukturę opieki zdrowotnej jak na kraj europejski, wydaje się, że utworzenie w Polsce tego typu Centralnego Rejestru Pacjentów jest absolutnie konieczne. Przyczyniłby się on bowiem do znacznego (skokowego) wzrostu jakości usług, a co najważniejsze – doprowadził do skrócenia kolejek do specjalistów, zabiegów i badań diagnostycznych.

Zrównoważenie dostępu do ochrony zdrowia – wieś i małe miasta

Głównymi kierunkami ku zrównoważeniu dostępu do ochrony zdrowia, a tym samym spełnieniu podstawowych potrzeb pacjentów z obszarów wiejskich jest utworzenie gminnych centrów szybkiej diagnostyki jednodniowej, wprowadzenie nielimitowanych świadczeń dla pacjentów geriatrycznych, w tym ortopedycznych (endoprotezy) i kardiologicznych, przede wszystkim w szpitalach powiatowych, a także – utworzenie narodowego programu opieki senioralnej dla pacjentów z obszarów wiejskich. Każda z niniejszych propozycji zostanie rozwinięta w dalszej części tego punktu.

Zanim to jednak nastąpi, chcielibyśmy również zaproponować szereg zmian instytucjonalnych, które umożliwiłyby sfinansowanie naszych pomysłów. Przede wszystkim, uważamy, że powinno zlikwidować się NCBIR, a także zmniejszyć liczbę etatów o połowę w następujących instytucjach – AOTMIT, ABM oraz PZH – i połączyć je w jedną.

Likwidacja NCBIR w istocie nie pociągnęłaby za sobą żadnych negatywnych skutków, a dzięki temu udałoby się zaoszczędzić 7 mld zł rocznie – warto tutaj zaznaczyć, że kwota ta pozwoliłaby na utrzymanie około 150 szpitali powiatowych przez rok lub też je oddłużyć, gdyż nierzadko są one bardzo zadłużone.

W instytucjach publicznych ochrony zdrowia często dublują się zadania – pracownicy NFZ, AOTMiT, ABM oraz PZH wykonują te same czynności. Uważamy, że należy zlikwidować połowę etatów, a wszystkie te instytucje połączyć w jedną, na wzór np. instytucji holenderskiej. Przykładowo, AOTMiT buduje aktualnie system informatyczny do taryfikacji za 12 mln zł, choć tak naprawdę wystarczyłoby nieco rozszerzyć zakres działalności systemu NFZ.

Dodatkowo, uważamy, że powinno się zlikwidować ABM – a już z pewnością zakazać finansowania jej zadań ze środków NFZ. Czerpiąc z włoskich wzorów, chcielibyśmy także zaproponować 5% podatek od marketingu firm farmaceutycznych (tzw. podatek Garattiniego), z którego mogą być finansowane badania komercyjne. Nie jest do tego potrzebna osobna instytucja z rozbudowaną strukturą i sztabem dyrektorów. Może to robić komórka w URPL lub NFZ.

Co więcej, AOTMiT powinno być finansowane wyłącznie z projektów UE albo z opłat firm farmaceutycznych, absolutnie nie ze środków NFZ, które są na leczenie pacjentów (AOTMiT jest finansowany ze środków NFZ od 2015 r. NFZ). Należy również zlikwidować nieefektywne oddziały AOTMiT powołane 2 lata temu w Krakowie i Wrocławiu.

Gminne Centra Szybkiej Diagnostyki Jednodniowej

Byłyby to punkty medyczne (wzorem brytyjskich community hospitals), w których pacjenci w jednym miejscu mogliby zrobić komplet badań (m.in. badania krwi, EKG, HOLTER, docelowo RTG i USG) tak, aby nie byli zmuszeni oczekiwać na nie w nierzadko wieloletnich kolejkach lub jeździć na takie konsultacje do oddalonego od ich miejsca zamieszkania miasta, a każde badanie robić innego dnia i w innym miejscu. Alternatywnie, można również rozważyć utworzenie mobilnych punktów tego typu.

Właściwa i szybka diagnostyka jest podstawą właściwego leczenia. Komplet dokumentów z badań pozwoli lekarzowi rodzinnemu podjąć decyzję czy pacjent powinien iść do szpitala, czy do specjalisty, czy wystarczy jego prowadzenie w lokalnym zakładzie.

Narodowy Program Opieki Senioralnej

Pacjenci z obszarów wiejskich mają bardzo utrudniony dostęp do lekarzy specjalistów, szczególnie z uwagi na odległości, możliwości logistyczne (przede wszystkim transportowe) oraz oczekiwanie w kolejce. Jednocześnie specyfika życia w trudnych warunkach wiejskich, często wieloletnia praca fizyczna, sprawia, że ich stan zdrowia i choroby mają nierzadko inną specyfikę oraz ciężkość przebiegu. Lekarze rodzinni z obszarów peryferyjnych mają także ograniczony dostęp do wiedzy – z uwagi na odległości, konieczność pracy we wszystkie dni w tygodniu, często brak „zmienników” dostępnych od ręki nie mogą oni aktywnie uczestniczyć w konferencjach, sympozjach, panelach dyskusyjnych.

W ramach naszego programu chcielibyśmy wspierać lekarzy rodzinnych z terenów wiejskich opiekujących się pacjentami geriatrycznymi w dostępie do wiedzy specjalistycznej, poprzez omawianie przypadków oraz możliwość wirtualnych konsultacji.

Dodatkowo planujemy rozwinąć narzędzia umów z firmami farmaceutycznymi i ułatwimy prowadzenie badań klinicznych w Polsce, aby nasi pacjenci mieli możliwie szybki dostęp do innowacyjnych leków, zapewniając pacjentom powyżej 65. roku życia z obszarów wiejskich kompleksową opiekę geriatryczną dopasowaną do ich potrzeb.

Brak ograniczeń w kwestii świadczeń dla pacjentów geriatrycznych, w tym operacji geriatrycznych i kardiologicznych, przede wszystkim w szpitalach powiatowych

Zapewnienie środków na sfinansowanie nielimitowanego dostępu do świadczeń dla pacjentów w wieku podeszłym, w pierwszej kolejności w szpitalach powiatowych gdzie trafiają rolnicy. Brak limitów i krótkie kolejki do endoprotez stawu biodrowego. Wykluczone czekanie dłużej niż 3-4 miesiące.

Opieka zdrowotna nad więźniami i osadzonymi

Opieka zdrowotna nad więźniami i osadzonymi jest obecnie realizowana ze środków NFZ, choć tak naprawdę wydaje się, że powinna być ona opłacana przez Fundusz Sprawiedliwości – państwowy fundusz celowo ukierunkowany na pomoc pokrzywdzonym i świadkom, przeciwdziałanie przestępczości oraz pomoc postpenitencjarną, którego dysponentem jest Minister Sprawiedliwości.

Na wstępie, warto tutaj podkreślić różnice pomiędzy osadzonymi a rzeczywistymi więźniami. Do tej pierwszej grupy należą osoby krótkotrwale przetrzymywane, wobec których prowadzi się czynności procesowe. Osoby te poddawane są ocenie stanu zdrowia i takie badanie opłacane jest oczywiście ze środków NFZ. Więźniowie to natomiast osoby osadzone długotrwale. Choć w trakcje penalizacji nie płacą składek, są oni otoczeni opieką zdrowotną Narodowego Funduszu Zdrowia i korzystają ze świadczeń, za które zwykli obywatele normalnie musieliby zapłacić. Fundusz ten bynajmniej nie został stworzony po to, by opłacać opiekę zdrowotną więźniom i osadzonym, a już tym bardziej, by pokrywać koszty ich konwojowania, a także nadzorowania. Z kieszeni zwykłych świadczeniobiorców opłaca się bowiem nie tylko wizyty lekarskie, leki, badania czy zabiegi więźnia, ale również – jego transport na miejsce wizyty, co generuje niebotyczne kwoty i w żaden sposób nie wiąże się z misją NFZ. Jest to tym samym nieprawidłowy obieg pieniędzy publicznych.

Opieka medyczna więźniów i osadzonych powinna być zatem opłacana ze środków Funduszu Sprawiedliwości, który został stworzony właśnie po to, by opiekować się więźniami. Jak powszechnie wiadomo, pieniędzy do wykorzystania z tego funduszu jest bardzo dużo i nierzadko są one wydawane w sposób co najmniej frywolny.

Stomatologia

Stomatologia to dziedzina medycyny, która generuje olbrzymie koszty. Co więcej, jest ona takim działem medycyny, który dotyka na co dzień każdego z nas. Kwestia świadczeń stomatologicznych to problem, z którym borykają się praktycznie wszystkie kraje – zarówno wysoko rozwinięte, jak i te rozwijające się. Niestety mimo fatalnego stanu uzębienia Polaków (w UE zajmujemy trzecie m-ce od końca, gorsi są jedynie Estończycy i nasi bratankowie, Węgrzy), nikt tak naprawdę nie pracuje nad poprawą tego stanu rzeczy.

To, co chcielibyśmy przede wszystkim zaproponować, to podjęcie niezwłocznych prac studialnych, które miałyby na celu analizę tego, jak problem ten starają się rozwiązywać kraje skandynawskie oraz tzw. „wielka piątka” UE, a następnie na tej bazie zaproponować rozwiązania systemowe konieczne i możliwe do wprowadzenia w Polsce. Ponadto strukturalnie, aby prace nad naprawą polskich zębów nabrały odpowiedniej dynamiki w ramach Ministerstwa Zdrowia powinien pojawić się jak najszybciej v-ce minister ds. stomatologii.

Wyjściowo według naszej opinii, dostęp do pełnej darmowej opieki stomatologicznej powinny mieć zapewnione:

• wszystkie osoby do 18. roku życia,
• kobiety w ciąży
• osoby bezrobotne

Wymagałoby to jednak kilku istotnych zmian w sposobie opłacania opieki dentystycznej – przede wszystkim, lekarz stomatolog musiałby wystawiać rachunek za swoje usługi, który następnie byłyby refundowany przez płatnika (dziś NFZ) według ustalonych wcześniej stawek pomiędzy płatnikiem a samorządem lekarzy dentystów lub bezpośrednio samymi świadczeniodawcami. Dzisiaj z roku na rok spada liczba lekarzy dentystów, którzy decydują się na zawieranie umów z NFZ w związku z zupełnie nieadekwatną w stosunku do realiów rynkowych wyceną procedur. Alternatywą mogłoby być stworzenie sieci placówek stomatologicznych, które oferowałyby darmowe świadczenia stomatologiczne dla osób z wyżej wymienionych grup – generowałoby to jednak kolejne koszty i zapewne przysporzyło dodatkowych problemów.

Kolejnym rozwiązaniem, które notabene stosowane jest w kilku systemach opieki stomatologicznej w UE, jest uzależnienie zaangażowania publicznych pieniędzy (procent refundacji) w leczenie dentystyczne od udokumentowanej profilaktyki prowadzonej przez konkretną osobę. Oznacza to w praktyce, że jeśli pacjent dba o swoje zęby i nie wymagają one ciągłego leczenia, płatnik dopłaca takiej osobie większą kwotę pieniędzy, a i tak per saldo koszty jego leczenia są niskie. Biorąc pod uwagę fatalny stan uzębienia polskiej młodzieży, to w naszym kraju szczególne istotne byłoby powiązanie kosztów leczenia stomatologicznego z kwestią prowadzonej profilaktyki. Dodatkowo, warto zaznaczyć, że jeśli wprowadzilibyśmy system refundacji leczenia stomatologicznego, to pośrednio pojawiłaby się również fiskalizacja w stosunku do stomatologów. Choć, w porównaniu z wysokością pensji dentystów w innych krajach europejskich, polscy stomatolodzy zarabiają w istocie bardzo mało, to po wprowadzeniu takiej fiskalizacji, ten mimo wszystko niezwykle intratny zawód mógłby przyczynić się również do zasilenia budżetu państwa w możliwie racjonalny sposób.

Aktualne uwarunkowania polityczne, regulacyjne i ekonomiczne w jakich funkcjonuje polska energetyka przez swą złożoność i dynamikę są bardzo trudne. Układanie strategii energetycznej dla Polski wymaga więc zdolności do wieloaspektowej analizy oraz trafnego ułożenia hierarchii celów i priorytetów. Krajowa energetyka znajduje się pod narastającą presją zewnętrznych czynników w postaci:

• polityczno-militarnych zagrożeń generujących kryzy na rynkach surowców energetycznych, a w konsekwencji na rynkach energii elektrycznej w Europie,
• coraz ambitniejszej polityki klimatycznej UE, która generuje koniczność ponoszenia coraz większych kosztów przez sektor paliwo-energetyczny, a w konsekwencji także przez odbiorców końcowych,
• wyrażanego przez odbiorców końcowych oczekiwania (gospodarstw domowych i biznesu) obniżenia cen na dostępnych na rynku energii i paliw.

Bezpieczeństwo

1. Zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego powinno być głównym celem polityki energetycznej państwa. Pewność dostępu do energii i paliw po akceptowalnej cenie stanowi fundament dla rozwoju gospodarczego i dobrobytu społeczeństwa. Działania w tym obszarze powinny zmierzać do zbudowania systemowych rozwiązań budujących odporność polskiej gospodarki energetycznej na oddziaływanie różnorodnych zagrożeń m.in. o charakterze politycznym czy ekonomicznym.

2. Wysoki poziom bezpieczeństwa energetycznego jest możliwy do osiągnięcia poprzez odpowiednią politykę inwestycyjną w obszarze infrastruktury wytwórczej i transportowej, racjonalne wykorzystanie rodzimych zasobów energetycznych oraz stosowanie technologii poprawiających efektywność zużycia energii. Generalne wytyczne:

• źródła wytwórcze energii elektrycznej powinny być właściwie zróżnicowane – należy dążyć do osiągnięcia zróżnicowanego mixu energetycznego (energetyka jądrowa, OZE, węgiel, gaz ziemny),
• infrastruktura transportowa powinna umożliwiać pełną dywersyfikację importowanych surowców energetycznych (ropa naftowa, gaz ziemny),
• optymalne wykorzystanie własnych zasobów energetycznych w celu systematycznego zmniejszania zależności od surowców importowanych – m.in. efektywniejsze wykorzystanie rodzimych zasobów ropy naftowej, gazu ziemnego oraz metanu z pokładów węgla
• należy przeprowadzić odpowiednie inwestycje w sieci przesyłowe i dystrybucyjne dla energii elektrycznej dostosowującej je do nowych potrzeb związanych z rozwojem rozproszonej energetyki prosumenckiej oraz pojawieniem się w przyszłości wielkoskalowej energetyki jądrowej

3. Polska posiada predyspozycję do pełnienia roli energetycznego hubu bezpieczeństwa w zakresie redystrybucji ropy naftowej i gazu ziemnego w regionie Europy Środkowej i Wschodniej.

Transformacja

4. Polska powinna wypracować własną ścieżkę transformacji energetycznej uwzględniającą posiadane rodzime zasoby oraz uwarunkowania społeczno-ekonomiczne. Realizacja strategii transformacyjnej powinna mieś charakter ewolucyjny, zmierzający do minimalizacji kosztów ponoszonych przez odbiorców końcowych energii elektrycznej, ciepła i paliw.

5. Osiąganie celów klimatycznych nie może odbywać się na drodze wprowadzania kolejnych restrykcji, ograniczeń oraz zakazów ograniczających swobodę działalności gospodarczej niemal we wszystkich dziedzinach. Należy powstrzymać postępujące przeregulowanie sektora energetycznego związane z wdrażaniem pakietu fit for 55. Polska powinna z większą determinacją i skutecznością wpływać na kształt polityki klimatycznej UE m.in. dążą do ograniczenia roli systemu ETS.

6. Podstawowym filarów transformacji energetycznej powinien być rozwój energetyki jądrowej. Zbudowanie od podstaw nowego sektora energetycznego zapewni stabilny strumień bezpiecznej, czystej i taniej energii na kolejne dziesięciolecia. To największe wyzwanie inwestycyjne dla polskiej gospodarki w XXI wieku, które powinno stać się kołem zamachowym dla jej dalszego rozwoju. Energetyka jądrowa powinna kluczowym filarem bezpieczeństwa i transformacji energetycznej Polski.

7. Odnawialne źródła energii powinny być drugim filarem, na którym opierać się będzie polska energetyka przyszłości. Ich rozwój na dużą skalę będzie zmniejszał zależność polskiej gospodarki od paliw kopalnych - szczególnie tych które trzeba importować. Energia geotermalna oraz wykorzystanie biogazu i biometanu powinny stać się polską specjalizacją.

Konkurencyjność

8. Wysokie ceny energii i paliw nie mogą być barierą dla rozwoju gospodarczego Polski i podnoszenia poziomu życia Polaków. Odpowiedni poziom konkurencji w tym obszarze jest optymalnym sposobem na uzyskanie akceptowalnych ofert cenowych przez odbiorców końcowych energii i paliw.

9. Należy dbać o przejrzystość reguł gry na rynkach energetycznych sprawnie eliminując nieuczciwe praktyki handlowe stosowane wobec odbiorców końcowych energii i paliw.

10. Należy wspierać zrównoważony rozwój energetyki prosumenckiej kontynuując i rozwijając programy wsparcia dla różnych form uzyskiwania przez gospodarstwa domowe neutralnej dla środowiska samodzielności energetycznej